یعنی می شود روزی بیایی،
آرام دستانم را بگیری
و
با بوسه ای سد کنی هزار بغض نشکسته ام
و
زمین و زمان را دوباره به خنده هایم آشنا کنی؟
یعنی می شود بیایی
 در شب های دلگیری
مرا به بهشت زیبای آغوشت مهمان کنی
و این بنده نوازی زیبای تو مصادف شود با
 جان دادن دوباره من در آغوشت ؟
یعنی می شود روزی بیایی و فقط باشی
اینجا،
 در کنارم ؟
 یعنی می شود ... ؟

..........

زندگی من از جایی شروع شد که عشق رو در وجودم سر دادم...زیر بارون ایستادم فکر کردم فکر کردم و... بلاخره احساس کردم و در تو غوطه ور شدم...

و ایمان آوردم به سرخیِ عشق...

                                                   به خدا...

                                                                به انسان... وبه تو!

اعتراف میکنم که خودم رو در انسان دیگری جاگذاشتم ...

همه خوابیدن و من با افکارم درگیرم ،نگرانم ،نگاه کودکانه ام به فردا خیره مونده...

حس انسانی رو دارم که رها شده که رهاش کردن... چرا هیچوقت این حسو نداشتم؟چرا الان دارم تجربش میکنم؟چرا دیگه ازچیزی لذت نمیبرم؟نمیـــــــــــــــــــــــــــــدونـم...

واین ندونستن کلافم کرده،انگار به قلب هیچ انسانی متعلق نیستم.گاهی به بعد از رسیدنمون بهم فکر میکنم....فکر میکنم و ذوق زده مشم ،بودنت رو آرزو میکنم و حسرت نشدن این آرزو رو از خدا طلب میکنم  اما...وسط اینهمه ذوق و شوق وآرزو و دعا ..یدفه ..

دلم میلرزه میترسه مکث میکنم...و خیره میشم به بعد ازرسیدنمون ب هم

عشق چیه؟مگه نه اینکه زن همدمی باشه برای مرد و مرد تکیه گاهی برای زن؟

ینی فهم واجرای این نیم خط اینقدر سخته که همه تنهاییم؟؟!!!

نظرات شما عزیزان:

نفس

ساعت16:54---22 بهمن 1394

[وب سایت]

وفای شمع را نازم که بعد از سوختن به صد خاکستری در دامن پروانه میریزد نه چون انسان که بعد از رفتن همدم گل عشقش درون دامن بیگانه میریزد

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: